Αποτελεί την επέμβαση που, τη δεκαετία του 1990, έκανε γνωστή στο ευρύ κοινό τη χειρουργική αντιμετώπιση της παχυσαρκίας. Αυτό οφείλετω στο ότι ήταν η πρώτη βαριατρική επέμβαση, που προσέφερε τη δυνατότητα της αναστροφής, χωρίς να ενοχοποιείται για σοβαρές επιπλοκές.
Η τεχνική της είναι απλή, αφού στηρίζεται στην εμφύτευση ενός δακτυλίου στο ανώτερο τμήμα του στομάχου, ο οποίος μειώνει τη χωρητικότητά του. Παρά, όμως, τον αρχικό ενθουσιασμό και τις αμέτρητες επεμβάσεις που τον ακολούθησαν, ο γαστρικός δακτύλιος τείνει να εγκαταλειφθεί.
Αυτό συμβαίνει γιατί:
- Η απώλεια βάρους, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν είναι ούτε σημαντική, ούτε μόνιμη και απαιτείται μεγάλη πειθαρχία από την πλευρά του ασθενούς και συστηματική παρακολούθηση, με πολλαπλές ρυθμίσεις του δακτυλίου.
- Αν και ο δακτύλιος αφαιρείται εύκολα, η μετατροπή της επέμβασης σε άλλη επέμβαση παχυσαρκίας είναι δυσχερής και αυξάνει την πιθανότητα επιπλοκών.
- Απαιτείται η μακροχρόνια παραμονή ξένου σώματος στον οργανισμό.
- Εμφανίζεται φθορά και δυσλειτουργία της συνδεσμολογίας του δακτυλίου, σε κάποιες περιπτώσεις.
- Συχνά, προκαλεί διάταση του οισοφάγου.
- Ο δακτύλιος μπορεί να μετατοπιστεί από τη θέση του και να προκαλέσει δυσφαγία και εμέτους. Τότε απαιτείται η αφαίρεσή του.
- Το τοίχωμα του στομάχου μπορεί να διαβρωθεί και να χρειαστεί η αφαίρεσή του με γαστροσκόπηση.